д. Ратная сегодня

Паміраюць вёскі, нібы людзі,
Адлятаюць душы іх у сінь нябёс.
Толькі памяць наша не забудзе
Тых, хто нарадзіўся тут і рос.
Раз у год сюды мы прыязжаем
Для таго, каб пакланіцца да зямлі
Могілкам сваіх дзядоў любімых,
Што ў зямліцу мілую ляглі.
І не толькі могілкам –
Тым хатам, што стаяць, як напамін таму,
Што ніколі тут на засмяюцца дзеці.
Не пасадзіць бабка Аня ўсю за стол сям’ю…

Очень трогательная фотография...стихи заполняют сердце щемящей болью о прошлом, которое живет в каждом! У каждого из нас есть такие места!